In de nacht van 18 op 19 augustus 2018, net nadat we terug kwamen van vakantie heb ik ‘s nachts een hartstilstand gehad. Volkomen onverwacht, ik sportte veel en at redelijk gezond.
Mijn vrouw werd wakker door mijn gemurmel en van de klap die ik met mijn hoofd op de bedrand maakte omdat ik achterover viel nadat ik eerst rechtovereind in bed was gaan zitten. Ze aarzelde geen moment, belde 112 en samen met mijn middelste dochter die ook wakker geworden was en kwam kijken wat er aan de hand was, heeft ze me uit bed getild en begon ze met een soort van re-animeren op aanwijzingen van de 112 hulpverlener die ze aan de lijn had.
Gelukkig was de politie die nacht niet ver van ons huis en waren ze er al na 5 minuten. Ze namen de re-animatie over en na ongeveer 6 minuten werd de eerste AED schok toegebracht. Na nog een keer proberen was er weer een hartslag (ik heb dit allemaal terug kunnen zien op mijn Garmin sporthorloge track record site die ook hartslag registreert,…). Inmiddels was ook de ambulance en brandweer gearriveerd. De dijk stond vol met zwaaiende blauwe lichten.
Na niet al te lange tijd kon ik naar beneden getild worden en met de ambulance naar het ziekenhuis worden gebracht. Mijn kinderen werden opgevangen door buren en mijn vrouw ging mee naar het ziekenhuis. Onwetend hoe ik er precies aan toe was, hoe lang ik geen pompend hart had gehad en wat daarvan eventuele gevolgen zouden kunnen zijn.
Ik werd direct geopereerd. Er bleek een schilfertje te zijn blijven hangen in een van de kransslagaders. Dat werd weggezogen. Toen werd ook duidelijk dat er een andere kransslagader nagenoeg dicht geslipt was. Dat zou twee maanden later weg gedotterd worden. Ik lag een week op de IC. Kunstmatig in slaap gehouden. Pas na 3 keer proberen konden ze me met succes wakker maken. Voor mijn naasten was het enorm spannend of ik hen zou herkennen, of ik geen blijvende hersenschade had opgelopen.
Wonder boven wonder bleek dat uiteindelijk allemaal niet het geval te zijn. Want langzamerhand maakte ik steeds minder vreemde opmerkingen en herkende weer wie wie was. Ik mocht naar de medium care en daarna naar de afdeling hartbewaking. Na 3 weken was ik thuis uit het ziekenhuis.
Uiteindelijk is mijn hart volledig hersteld. Er is geen blijvend litteken en de pomkracht is weer 100%. Ik heb enorm veel geluk gehad dat het re-animeren zo snel is gedaan, eerst door mijn vrouw en later door de politie. Wat een helden!
Helaas is dit alles toch niet zonder gevolgen gebleven. Want vermoeidheid is nog steeds een lelijk monster dat ik iedere dag weer tegen kom. Alle vormen van inspanning, mentaal en fysiek leiden bij mij tot vermoeidheid. Helaas. Ik ben niet meer de oude. Ik moet leren omgaan met de beperkingen die ik heb. Ik heb nog slechts een deel van de energie die ik had om de dag door te komen. En dat valt niet mee voor mij als energiek en enthousiast persoon (met ADHD!).
Inmiddels heb ik al een hele weg afgelegd. Ik ben rustiger, maak meer bewust keuzes, geniet meer van het proces dan alleen van het resultaat en kan steeds beter mezelf binnen de optimale energiebandbreedte houden. Dit betekent niet te veel te lang te intensief doen maar ook niet te weinig. Ik heb geleerd dat je met kleine stappen met tussenpozen toch ook een hele lange weg kunt afleggen en op mooie plekken kunt komen.
Dit geldt ook voor werk. Ik heb inmiddels meer dan 25 jaar werkervaring. De kennis, expertise en ervaringen die ik daarbij heb opgedaan kan en wil ik in niet zomaar over boord gooien, die wil ik blijven gebruiken, inzetten en ontwikkelen. Maar niet zoals ik deed. Ik weet dat ik niet meer moet gaan werken in enorm hectische, onvoorspelbare, dead line en target gedreven werkomgevingen. Dit betekent zeker niet dat ik helemaal niets meer kan. Ik moet het vooral op een andere manier gaan doen. Bij Native Consulting heb ik kunnen uitvinden hoe dat voor mij werkt. Hoe ik de migratie van André 1.0 naar Andre 2.0 moest maken. Ik ben Native dankbaar voor de kans die zij mij daarvoor geven.